โรคหนองในแท้เป็นหนึ่งในโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ที่พบได้บ่อยมาก ซึ่งเกิดจากเชื้อแบคทีเรียที่มีชื่อว่า “ไนซ์ซีเรีย โกโนเรีย” โดยสามารถตรวจพบได้ที่น้ำอสุจิหรือสารคัดหลั่งในช่องคลอด เพราะเชื้อแบคทีเรียชนิดนี้สามารถเจริญเติบโตได้ที่เยื่อบุและที่อับชื้น หรือแม้แต่ในบริเวณที่อบอุ่นทั้งในอวัยวะเพศทั้งชายและหญิง อีกทั้งยังสามารถก่อให้เกิดโรคหนองในในคอได้อีกด้วย

สาเหตุของการเกิดโรคหนองใน

โรคหนองในเกิดจากการมีเพศสัมพันธ์กับผู้ที่เป็นโรคนี้โดยไม่ใช้ถุงยางอนามัย สามารถติดต่อได้ทางช่องคลอด ทางปาก และทางทวารหนัก ซึ่งผู้ชายไม่จำเป็นต้องมีการหลั่งอสุจิก็สามารถติดโรคนี้ได้ ทั้งนี้เชื้อโรคจะเข้าสู่เยื่อบุปากมดลูก เยื่อบุมดลูก เยื่อบุท่อในผู้หญิง เยื่อบุทวารหนัก และเยื่อบุปากหรือคอทั้งผู้หญิงและผู้ชาย

โดยในผู้หญิงสามารถติดต่อจากช่องคลอดไปยังทวารหนักได้เองอีกด้วย รวมถึงหญิงมีครรภ์จะติดต่อไปยังทารกได้ขณะคลอดทารกมีการสัมผัสเชื้อโรค แต่ถ้าเป็นกิจกรรมที่ไม่เกี่ยวกับการมีเพศสัมพันธ์ โรคหนองในจะยังไม่สามารถติดต่อกันได้ เช่น การใช้ภาชนะร่วมกัน การกินข้าวร่วมกัน การกอด การจูบ หรือการใช้ห้องน้ำ เพราะเชื้อแบคทีเรียชนิดนี้ไม่สามารถเจริญเติบโตได้ในสภาพภายนอกนั่นเอง

โรคหนองในในคอเป็นได้อย่างไร

                ผู้คนส่วนใหญ่มักจะเชื่อกันว่า หากเป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ก็น่าจะมีการติดต่อที่อวัยวะเพศอย่างเดียวเท่านั้น แต่ในความเป็นจริงโรคหนองในสามารถติดต่อได้ทางปากอีกด้วย โดยเรียกกันว่า “โรคหนองในในคอ” อันเนื่องมาจากการร่วมเพศทางปากหรือทำออรัลเซ็กส์ให้แก่คู่นอน จะพบได้ในหญิงรักชายและชายรักชาย ซึ่งจะติดต่อทางอวัยวะเพศสู่ปากหรือปากสู่อวัยวะเพศได้อย่างง่ายดาย โดยเชื้อจะแพร่ลงสู่ลำคอ

อาการทั่วไปของโรคหนองในในคอ

                หากมีการติดต่อทางปากก็มักจะพบว่าผู้ป่วยเป็นผู้ชาย ซึ่งมีระยะการฟักตัวของโรคประมาณ 2 – 14 วัน และจะเริ่มมีอาการ 4 – 6 วัน หลังจากติดเชื้อ แต่จะไม่แสดงอาการทางปาก 90% แล้วมีอาการเจ็บคอ 10% โดยในผู้ชายจะมีอาการปวดแสบปวดร้อนหรือปัสสาวะขัด มีหนองไหลออกมา หากเป็นหนองในแท้จะมีหนองเป็นสีขุ่นเหลืองหรือคล้ายเส้นก๋วยเตี๋ยว แต่ก็มีผู้ชายประมาณ 10% ที่ยังคงไม่มีอาการ

สำหรับผู้หญิงในระยะแรกมักจะไม่มีอาการใดๆ แสดงออกมา เมื่อผ่านไปสักระยะหนึ่งอาจมีตกขาวที่มีปริมาณมากเป็นสีเหลืองหรือสีเขียว มีกลิ่นเหม็น แต่ไม่มีอาการคัน โดยอาจจะมีอาการปวดในอุ้งเชิงกราน และอาจมีอาการปวดท้องน้อย ซึ่งบางรายอาจมีอาการไข้สูงร่วมด้วย อีกทั้งยังพบว่ามีผู้หญิงประมาณ 50% ที่ไม่มีอาการ แต่ยังคงสามารถแพร่เชื้อติดต่อคู่นอนได้เมื่อมีเพศสัมพันธ์

 นอกจากนี้ถ้าเชื้อลามขึ้นไปสู่ตาจะพบว่าดวงตามีหนองไหล หรือหากปล่อยปละละเลยโดยรักษาไม่หายแล้วปล่อยให้เป็นเรื้อรัง อาจทำให้แพร่กระจายไปตามส่วนต่างๆ ซึ่งมีผลต่อข้อและลิ้นหัวใจ อีกทั้งบางกรณียังพบภาวะมีบุตรยากหรือกระดูกเชิงกรานอักเสบ

 การตรวจหาเพื่อวินิจฉัยโรค

การตรวจเพื่อวินิจฉัยว่าเป็นโรคหนองในในคอหรือไม่นั้น หากจะวิเคราะห์เพียงแค่อาการที่ปรากฏอาจจะยังไม่ชัดเจน แต่ควรใช้การวิเคราะห์จากผลของห้องปฏิบัติการทางการแพทย์ร่วมด้วย

• การย้อมเชื้อ ถึงจะเป็นวิธีที่ทำได้แต่ก็ไม่สามารถสรุปได้ถึง 50% เพราะในลำคอจะพบเชื้อหนองในได้น้อยมาก อีกทั้งยังพบเชื้อโรคที่มีรูปร่างเหมือนหนองในจากบริเวณนี้อีกมายมากจนอาจแยกไม่ออก
• การเพาะเชื้อ เป็นวิธีที่แม่นยำที่สุด สามารถเข้ารับการตรวจได้ที่ศูนย์กามโรคของกรมควบคุมโรคติดต่อ กระทรวงสาธารณสุข หน่วยกามโรคของโรงพยาบาลรัฐและโรงพยาบาลเอกชนที่มีมาตรฐานสูงเท่านั้น

การรักษาโรคหนองในในคอ

ควรไปพบแพทย์เมื่อไม่มั่นใจหรือมีอาการที่น่าจะเป็นโรคหนองในในคอ เพื่อรับการตรวจวินิจฉัยและรักษาด้วยวิธีการที่ถูกต้อง โดยไม่ควรไปซื้อยามารับประทานเอง เพราะเสี่ยงต่อการได้รับยาที่ไม่ถูกกับเชื้อโรคและอาจทำให้เชื้อมีอาการดื้อยาได้

วิธีป้องกันโรคหรือกลับมาเป็นซ้ำ

• สวมถุงยางอนามัยทุกครั้งเมื่อมีเพศสัมพันธ์กับคนที่ไม่ใช่คู่นอน หรือไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นโรคหนองในหรือไม่ และสวมด้วยวิธีที่ถูกต้อง
• ไม่เปลี่ยนคู่นอนบ่อย และควรมีเพศสัมพันธ์กับคู่นอนของตนเพียงเท่านั้น หรือหลีกเลี่ยงการมีเพศสัมพันธ์ทางปาก
• หลังการขับถ่ายจะต้องมีการทำความสะอาดให้ดี โดยผู้หญิงควรใช้กระดาษชำระเช็ดจากด้านหน้าไปทางด้านหลังเท่านั้น
• หากพบว่าเป็นโรคหนองในจะต้องงดมีเพศสัมพันธ์ทันที และควรให้คู่นอนได้รับการรักษาควบคู่กันไปด้วย
• รับประทานตามคำแนะนำของแพทย์อย่างเคร่งครัด

โรคหนองในเป็นโรคติดต่อที่รักษาให้หายขาดได้ แต่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาพบว่ามีผู้คนในปัจจุบันยังมีพฤติกรรมที่เสี่ยงจนเกิดการแพร่ขยายของโรค อีกทั้งการติดต่อโรคจากการมีเพศสัมพันธ์นั้นมีหลายชนิด รวมถึงโรคหนองในในคอด้วยเช่นกัน ดังนั้นเราจึงควรตรวจและรักษาโรคที่อาจติดมาควบคู่กัน เพื่อเป็นการป้องกันการติดต่อไปยังสามีภรรยาหรือคู่นอนไม่ให้รับเชื้อซ้ำ จนก่อให้เกิดการแพร่ไปสู่บุคคลอื่นได้อีกต่อไป