ภาวะหลอดลมอักเสบเรื้อรังกับโรคปอดอุดกั้นเรื้อรัง

โรคปอดอุดกั้นเรื้อรังคือคำเรียกรวมของกลุ่มอาการหายใจลำบากเรื้อรัง โดยโรคนี้สามารถแบ่งได้ 2 ชนิดคือโรคหลอดลมอักเสบและถุงลมโป่งพองโดยพบโรคหลอดลมอักเสบได้บ่อยกว่า ศูนย์ป้องกัน และควบคุมโรค (CDC) กล่าวว่าระหว่างปี 2011-2012 มีผู้ป่วยโรคนี้ประมาณ 8.7 ล้านคน ผู้ป่วยที่ได้รับการวินิจฉัยเป็นหลอดลมอักเสบเรื้อรัง 60% เป็นผู้หญิง และมากกว่า 40% ของกลุ่มนี้มีอายุระหว่าง 45-64 ปี

โรคหลอดลมอักเสบเรื้อรังคืออะไร?

หลอดลมอักเสบคือการอักเสบของหลอดลมซึ่งทำหน้าที่นำอากาศเข้าสู่ปอด เมื่อหลอดลมมีการอักเสบจะทำให้ผนังเยื่อบุของหลอดลมมีอาการบวม และหนาตัวขึ้น และทำให้เกิดการหลั่งมูกออกมามากขึ้น ซึ่งมูกเหล่านี้จะทำให้หลอดลมตีบแคบและอุดกั้นทางเดินหายใจ ทำให้เกิดอาการไอมีเสมหะ หลอดลมอักเสบสามารถเกิดได้ทั้งแบบเฉียบพลัน และเรื้อรัง หลอดลมอักเสบเฉียบพลัน มักเกิดจากการติดเชื้อชั่วคราว หรือการระคายเคืองในปอด และมักเกิดจากเชื้อไวรัสชนิดเดียวกับที่ทำให้เกิดไข้หวัด หรือไข้หวัดใหญ่ ผู้ป่วยที่เป็นหลอดลมอักเสบแบบเฉียบพลันส่วนใหญ่มักสามารถหายได้ภายในเวลาไม่กี่วันแต่อาจจะมีไอมีเสมหะคงอยู่ได้หลายสัปดาห์ แต่ในผู้ป่วยที่เป็นหลอดลมอักเสบเรื้อรังนั้นหลอดลมจะยังคงมีการระคายเคือง และอักเสบต่อเนื่อง ในผู้ที่เป็นหลอดลมอักเสบเรื้อรัง (มากกว่าเฉียบพลัน) อาการไอมีเสมหะสามารถอยู่ได้นนกว่า 3 เดือนใน 1 ปี หรือ 2 ปีติดกัน

แพ็กเกจที่คุณอาจสนใจ

ตรวจปอด วันนี้ ที่คลินิกหรือรพ. ใกล้บ้านคุณ เริ่มต้นที่ 290 บาท ลดสูงสุด 64%

จองผ่าน HD ประหยัดกว่า / จ่ายทีหลังได้ / ผ่อน 0% ได้ / พร้อมแอดมินคอยตอบทุกคำถาม!

กด

สาเหตุของการเกิดหลอดลมอักเสบเรื้อรัง

การสูบบุหรี่เป็นเวลานานเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดโรคปอดอุดกั้นเรื้อรังซึ่งรวมถึงโรคหลอดลมอักเสบเรื้อรังที่พบบ่อยที่สุด อย่างไรก็ตามมีผู้ป่วยประมาณ 1 ใน 6 ที่ไม่เคยสูบบุหรี่มาก่อนแล้วเป็นโรคปอดอุดกั้นเรื้อรังจาก

สาเหตุสำคัญอื่นๆ ที่ทำให้เกิดโรคหลอดลมอักเสบเรื้อรังประกอบด้วย

• มลพิษภายในอาคารจากฝุ่นในอุตสาหกรรม และควันในสถานที่ทำงาน มลพิษในอากาศ หรือควันบุหรี่
• โรคหอบหืดที่ไม่สามารถควบคุมโรคได้เป็นเวลานาน
• การมีการติดเชื้อที่ระบบทางเดินหายใจบ่อยในช่วงเด็ก

หลอดลมอักเสบเรื้อรังนี้จะไม่สามารถเกิดได้จากความผิดปกติทางพันธุกรรมของการขาดโปรตีน A1AT เหมือนในโรคถุงลมโป่งพอง

อาการของโรคถุงลมโป่งพอง

นอกเหนือจากอาการไอมีเสมหะแล้วนั้น ผู้ป่วยอาจมีอาการดังต่อไปนี้

• หายใจสั้นขึ้นโดยเฉพาะขณะออกกำลังกาย
• หายใจมีเสียงวี๊ด
• อ่อนเพลีย
• แน่นหน้าอก
• มีการติดเชื้อทางระบบหายใจบ่อย ซึ่งจะทำให้อาการแสดงอื่นๆ แย่ลง

อาการเหล่านี้มักแย่ลงเมื่อมีมลพิษในอากาศมากขึ้น

การวินิจฉัย และการรักษาโรคหลอดลมอักเสบเรื้อรัง

การวินิจฉัยโรคจะเริ่มจากการซักประวัติ โดยเฉพาะเกี่ยวกับระยะเวลาที่มีอาการไอมีเสมหะ รวมถึงโรคอื่นๆ ทางการแพทย์ที่จะต้องตัดออก การวินิจฉัยโรคปอดให้ชัดเจนนั้นมักจะต้องมีการส่งตรวจเพิ่มเติม เช่นตรวจการทำงานของปอด ตรวจเลือด และใช้ภาพวินิจฉัย หลอดลมอักเสบเรื้อรังถือเป็นโรคที่ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ ดังนั้นการรักษาจึงเน้นที่การลดอาการและชะลอการดำเนินโรค ตัวเลือกในการรักษามักเป็นการใช้ยา (ยาขยายหลอดลม, สเตียรอยด์, ยาปฏิชีวนะ) การให้ออกซิเจน และการทำกายภาพให้กับปอด