คุณหมอคะ คือดิฉันมีปัญหาในชีวิต ดิฉันทราบเหตุผลและวิธีแก้มัน แต่ดิฉันไม่สามารถทำมันได้ ดิฉันรู้ว่าดิฉันต้องทำเพราะเป็นสิ่งที่ทุกคนขอให้ทำ หวังให้เป็น ทุกคนต่างบอกให้ดิฉันปล่อยวาง แล้วเอาแต่บอกว่าให้ให้อภัยกับเรื่องที่เกิดขึ้น บอกว่ามันง่ายนิดเดียว แต่ดิฉันไม่ได้สนใจว่าอยากทำหรือไม่ ดิฉันไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้ ไม่อยากคิด ไม่อยากรับรู้ แต่ดิฉันทำไม่ได้ มันอยู่ในความคิดตลอด ทุกครั้งที่ดิฉันเห็นหน้าคนๆนั้น ดิฉันอยากหยิบมีดมาแทง แทงซ้ำๆอยากเอาปืนมายิง ยิงตัวดิฉันเองต่อหน้าเขา อยากทำอะไรก็ได้ให้เขาสำนึกกับสิ่งที่ทำ ไม่ใช่มาลอยหน้าแบบนี้ แต่ทุกอย่างที่ทำได้จริงๆคือทำตัวปกติเหมือนเดิม ดิฉันเริ่มเก็บตัวและไม่พูดกับใคร เลิกติดต่อเพื่อนที่ไม่เคยมีจริง ดิฉันแค่กลัวว่าตัวเองจะควบคุมไม่ได้ ดิฉันรู้สึกว่ามันจะมีวันนั้นจริงๆ ดิฉันเหนื่อยที่ต้องเก็บทุกอย่างแบบนี้เอาไว้ แต่ดิฉันไม่ได้อยากจะหายเป็นแบบนี้ เวลาที่ดิฉันอยู่คนเดียวดิฉันมีความสุขมาก ดิฉันจะร้องไห้ ดิฉันจะตบตีต่อยตัวเองก็ไม่มีใครมองว่ามันบ้า เพราะมันมีแค่ตัวดิฉันที่เห็น คือบางทีมันเรียกสติกลับมาได้บ้าง ความรู้สึกแบบนี้มันมากขึ้นทุกวันเลยค่ะ ดิฉันพยายามฆ่าตัวตายอยู่แต่ยังไม่มีโอกาสที่เหมาะสมเลย ความจริงดิฉันเคยปรึกษาหรือระบายความรู็สึกแบบนี้กับคนใกล้ตัว ดิฉันบอกว่าดิฉันเคยพยายามฆ่าตัวตายแต่ก็ได้เสียงหัวเราะกลับมา ถ้าดิฉันบอกเล่าปัญหาหรือความในใจ ดิฉันก็มักจะได้คำตอบที่ว่ามึงคิดมาก เรื่องแค่นี้ อย่าเยอะให้มาก กลับมาเสมอ คนที่ดิฉันปรึกษาด้วยและรับฟังแล้วเข้าใจดิฉันมากที่สุดก็คือตัวดิฉันเอง ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ดิันจะปรึกษาคนอื่นนอกจากตัวเอง ลึกๆดิฉันไม่อยากมีความรู็สึกแบบนี้ แต่ลึกๆดิฉันรู็สึกขอบคุณตัสเองที่เป็นแบบนี้ ดิฉันรู้สึกปลอดภัยเวลาไม่มีใครเข้าใจดิฉัน ดิฉันรู้สึกปลอดภัยเวลาคนอื่นไม่อยากมายุ่ง ไม่รู้วส่าดิฉันคิดอะไรหีือกำลังทำอะไร เพราะจะไม่มีใครรู้ว่าอะไรคือสิ่วที่ดิฉันเสียใจ อะไรคือสิ่วงที่ดิฉันชอบ ถ้ามีใครรู้ ดิฉันก็จะไม่ปลอดภัย คนที่รู้ก็ต้องทำร้ายจิตใจดิฉัน เอาความรู้สึกของดิฉันมาทำร้ายตัวดิฉันเอง คุณหมอคะ คือดิฉันไม่รู็จะถามอะไร ถือวะว่าดิฉันขอพื้นที่พูดอะไรบางอย่างแค่นั้น ขอบคุณค่ะ