สวัสดีค่ะ พอดีว่าหนูค่อนข้างสับสนกับอารมณ์ตัวเองค่ะ คือว่าหนูเป็นคนที่ค่อนข้างหงุดหงิดง่ายแต่จะเป็นอย่างนี้กับแค่ที่บ้านนะคะโรงเรียนเหมือนเราพยายามที่จะสดใสร่าเริงเวลาเพื่อนที่โรงเรียนถามอะไรคุยอะไรก็ดูเหมือนเป็นคนปกติแต่หหนูรู้สึกว่าหนูต้องพยายามตัวเองอยู่หลายครั้งเพื่อที่จะทำให้ดูปกติยิ้มคุยกับเพื่อนแต่ภายในใจรู้สึกเฉยชา หนูจะเป็นคนชอบหวาดระแวงว่าเพื่อนนินทาเรามั้ยเราทำอะไรผิดรึเปล่า หรือแบบถ้าเราทำกริยาแบบนี้กับเพิ่อนเพื่อนจะโกรธรึป่าวมันกลับกลายเป็นว่าหนูเป็นคนคิดมากไม่กล้าที่จะแสดงออกอะไรไปเลย โดยที่จริงแล้วมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างนั้นอ่ะค่ะแต่เราคิดมันไปเอง ส่วนเรื่องที่บอกว่ามักจะหงุดหงิดง่ายกับที่บ้านคือเวลาแม่หรือพ่อหรือน้องพูดอะไรมาแล้วเรารู้สึกขัดใจเลยทำกิริยาแสดงออกถึงความไม่พอใจไม่ก็ชักสีหน้าใส่แต่ทุกๆครั้งที่หนูทำหนูรู้สึกตัวนะคะแค่มันเกิดขึ้นเอง จนโดนแม่กล่าวตักเตือนบ่อยๆ แม่ถามว่าทำไมถึงต้องแสดงอารมณ์แบบไม่พอใจอะไรขนาดนี้หนูตอบกลับไปว่าไม่รู้เหมือนกันแต่ แต่รู้ตัวนะว่าทำ แต่ที่ไม่ทำแบยนี้ที่โรงเรีบนเพราะเรากลัวว่าเพื่อนจะไม่ชอบเลยไม่ค่อยที่จะแสดงอารมณ์หงุดหงิดเหมือนกับที่บ้าน ครอบครัวคิดว่าเราเริ่มมีปัญหาทางอารมณ์แตเราพยายามที่จะเก็บอารมณ์เวลาโมโหไว้แบบค่อยๆตั้งสติกับตัวเองอะไรประมาณนี้ แต่บางอย่างหนูกับคิดว่าไม่มีใครสามารถเข้าใจเราได้เพราะเวลาเราอารมณ์ไม่ดีสักพักมันจะดิ่งเหมือนอยากจะร้องไห้หรือรู้สึกเศร้า รู้สึกว่าไม่มีใครสามารถเป็นที่พึ่งได้เพราะไม่สามารถบอกใครได้เลยเก็บไว้คนเดียวจนเกิดเป็นนิสัย พอเราเปิดใจที่จะพูดอะไรออกไปคนในครอบครัวก็จะแบบเพราะเราเป็นแบบนี้ไงเรามำตัวแบบนี้ไง เริ่มไม่อยากจะออกไปเจอกับคนหมู่มากเวลาครอบครัวจะไปไหนหนูจะขออยู่บ้านตลอด เพราะรู้สึกว่ามันสบายใจกว่าการไปเจอคนภายนอก อีกเรื่องค่ะเริ่มสังเกตตัวเองว่าเป็นคนพูดอะไรช้าลงคือเหมือนต้องคิดก่อนซึ่งไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนน่าจะสักประมาณ2อาทิตย์แล้วอะค่ะ อยากจะถามว่าหนูมีความผิดปกติทางอารมณ์หรือเปล่าหรือเป็นแค่ช่วงวัยรุ่นคะ ฝากด้วยนะคะ