อยากปรึกษาคุณหมอเกี่ยวกับอาการที่เป็นอยู่ โดยส่วนตัวแล้วปกติจะเป็นคนไม่ค่อยพูดและไม่ค่อยเล่าอะไรให้คนอื่นฟัง เพราะรู้สึกว่าปัญหาบางอย่างมันมีแค่เราที่ต้องแก้ไขมัน ไม่ควรผลักไสให้คนอื่นช่วยแบกรับ รู้สึกว่าการที่ต้องเล่าบางอย่าง หมายถึงปัญหาที่เจอให้คนอื่นฟังเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง เพราะมองว่ามันเป็นการเพิ่มภาระให้คนอื่น ทำให้คนอื่นต้องทุกข์ร้อนกับสิ่งที่เราเผชิญ ทำให้เขาเป็นกังวลกับสิ่งที่เราเผชิญ มันคงจะดีเสียกว่าถ้าเก็บมันไว้กับเราโดยไม่ให้คนอื่นต้องมากังวลและเครียดตาม หลายครั้งแล้วค่ะ ที่รู้สึกว่ามันไม่ไหวจากจุดเดิมที่อยู่ ณ ตอนนี้ บางครั้งแค่นั่งอยู่ป้ยรถเมย์ก็ดันร้องไห้ออกมา ร้องเหมือนกับไม่ได้ร้องไห้มาก่อน แต่พอกลับมาถึงบ้านน้ำตาที่เคยไหลมันกลับไม่มีมาให้เห็น และนับครั้งการร้องไห้ในแต่ละปีได้เลยค่ะ เคยสังเกตตัวเองมาตลอดว่าเป็นเพราะเข้มแข็งพอที่จะไม่ร้องไห้ หรือเป็นเพราะสาเหตุใดกันแน่ แม้จะเป็นหนังที่เศร้ามากขณะที่คนอื่นร้องไห้ แต่ตัวเรากลับไม่สามารถร้องไห้ออกมาได้ ในปีหนึ่งจะร้องไห้ไม่ถึงห้าครั้ง ปีนี้ร้องไห้แค่สองครั้ง ครั้งแรกร้องไห้กับพ่อแม่เพราะรู้สึกว่าเหนื่อยที่จะพยายามแล้ว ไม่ไหวแล้ว เลยนั่งร้องไห้ต่อหน้าพ่อแม่ค่ะ แต่จำได้ว่าพ่อปลอบมาว่า "เรื่องแค่นี้เองทำไมทนไม่ได้ คนอื่นยังทนได้ ถ้าทนไม่ได้จะอยู่บนโลกนี้ได้ยังไง" ตอนนั้นคำปลอบไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้น แต่เพียงแค่รู้สึกว่าต้องพยายามให้มากกว่านี้ ให้มากพอๆกับที่คนอื่นสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้โดยไม่รู้ว่าการมีชีวิตอยู่มันยากและเหนื่อย พ่อพูดปลอบมาทั้งที่ตัวเราเป็นฝ่ายเอาแต่ร้องไห้และไม่ได้เล่าอะไรให้พ่อแม่ฟังว่าเราร้องไห้ทำไม ครั้งต่อมาร้องไห้ที่ป้ายรถเมย์ อันนี้ไม่ทราบสาเหตุแต่แค่รู้สึกแย่เลยทักไปบอกแม่ว่า แม่หนูเหนื่อย และท่านก็ตอบมาว่า เหนื่อยก็ต้องทน แม่ยังทนได้ ตอนนั้นเลยนั่งร้องไห้จนหยุดร้องถึงกลับมาที่บ้าน นี่เป็นส่วนหนึ่งของทั้งหมดที่อยากจะปรึกษาคุณหมดค่ะ ว่าอาการแบบนี้มันคืออะไรกันแน่ พอจะมีวิธีรักษาไหมคะเพราะบางครั้งรู้สึกว่าตัวเองไม่น่าเกิดมาเพื่อเป็นภาระหรือปัญหาของคนอื่นๆเลย และบางครั้งก็ทำในสิ่งที่แย่เพื่อพาตัวเองออกมาจากจุดจุดหนึ่ง ทำให้คนมองเราไม่ดีเพื่อที่เราจะได้มีข้ออ้างไม่พาตัวเองไปอยู่ในจุดจุดนั้น มันเป็นการปฏิเสธสังคมไหมคะ? แต่ว่าพอทำไปแล้วกลับไม่สบายใจที่ออกมาได้แต่ก็รู้สึกแย่ที่ยืมมือคนอื่นเพื่อผลักตัวเราออกมา รู้สึกว่ามันยาวไปแต่ก็ยากจะเล่ามากกว่านี้เหมือนกันค่ะ เพราะตอนนี้เหนื่อยแล้วจริงๆค่ะ ไม่ใช่ว่าเหนื่อยกับงานเหนื่อยกับคนแต่ไม่รู้ว่ามันเหนื่อยเพราะอะไร